اولش!

همیشه همه چیز اولش ذوق داره، حتی اگه تو هرکاری کرده باشی تا داشته باشیش، بازم فقط اولشه که ازش لذت میبری!

اولش خوبه، قشنگه، بهترینه، بعد که میگذره اونقدر عادی و معمولی میشه که بود و نبودش برات فرقی نداره. گاهش حتی دلت نمیخواد فک کنی هست! خودتو بزنی به اون راه تا مسئولیت داشتنش کم بشه!

مثل گواهینامه که برای گرفتنش روزشماری می کردم و حالا که ثبت نام کردم، بخاطر مسئولیت خوندن اون کتاب آیین نامه، نمی رم دنبالش...

مثل ویالونی که دارم و فقط اولش بردمش ریگلاژ و صداشو درآوردم کیف کردم، ولی الان بخاطر مسئولیت کلاس رفتن و یادگرفتن، میخوام فک کنم که نیست...

مثل خیلی چیزهای دیگه که داریم، حتی آدما!

فقط وقتی اون حس ذوق و شوق داشتنش برمیگرده، که بخوای از دستش بدی! دوباره به هول انجام مسئولیتت میفتی که نکنه یه وقت از دست بره...

سخته ها، ولی کاش همیشه ذوقِ بودنِ داشته‌هامو داشتم...

پی نوشت: عصر جمعه باشه، تنها باشی، آهنگ ارمغان تاریکی پِلِی بشه،... چی میشه!