...

شب امتحان باشه، یهو یاد یه وبلاگ قدیمی بیفتی، دلت نیاد ولش کنی، بشینی بخونی، تک تک پستها و تک تک نظراتشو...

هیس... اینجا، سکوت، بلندترین صداست...

بعدا نوشت: چه حس خوبیه یکی رو داشته باشی حتی وقتی که سرش شلوغه یهو برگرده بهت بگه :
محض اطلاع، حواسم بهت هستا...

حالا که فکر می کنم می بینم که فقط "یه نفر" می تونست اوی من رو بسازه... :)