کاش...

در زندگی کاش های زیادی داشته ام. کاش قدم بلندتر بود. کاش موهای مشکی و پرپشتی داشتم. کاش این زخم روی انگشت اشاره ام را درست نمیکردم که جایش بماند. کاش دوران راهنمایی به جای درس خواندن بچگی میکردم و تفریح. کاش برای المپیاد بیشتر خوانده بودم. کاش در انتخاب رشته ام تهران را میزدم. کاش پوست صورتم صاف بود. کاش ... کاش... کاش...

اما این روزها فکر میکنم هیچ کدام اینها آنقدرها که باید مهم نبودند. الان تنها چیزی که می خواهم این است که کاش حداقل زمان 4 سال برمیگشت عقب. کاش اینقدر ساده و دل رحم نبودم. کاش قدری سنگدل بودم و پای خیلی چیزها می ایستادم و کوتاه نمی آمدم. کاش حداقل این روزها زودتر بگذرد...

کاش...